Ούτε ο Θάνος χρειαζόταν την ΑΕΚ...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Το τελευταίο διάστημα στα ξαφνικά "άναψε" η κουβέντα για τη διαιτησία. Τα ανθρώπινα λάθη των πρώτων αγωνιστικών, ή μάλλον των 2/3 του πρωταθλήματος, ξαφνικά έγιναν "ύποπτα". Τα "μοιρασμένα λάθη", όπως λεγόταν, έγιναν πάτημα για προπαγάνδα. Οι αποφάσεις, ακόμη και αν επρόκειτο για ένα νύχι μπροστά ή ένα λάθος πλάγιο, άριχσαν να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο. Κάπως έτσι ο Θάνος έγινε κι εκείνος ένα γρανάζι στις φωνές των τελευταίων εβδομάδων.

Όλο αυτό στην ΑΕΚ περισσότερο κακό έκανε, παρά την βοήθησε για ένα ματς το οποίο είχε φέρει στα μέτρα της και δύσκολα θα το έχανε από τα χέρια της. Κι αυτό να γινόταν, όμως, τίποτε άλλο δεν θα άλλαζε προφανώς, παρά μόνο η "επικοινωνία" του τίτλου που έρχεται. Το θέμα, λοιπόν, δεν ήταν ότι η ΑΕΚ δεν χρειαζόταν τον Θάνο για να κερδίσει τον Παναθηναϊκό.

Το θέμα είναι ότι ο Θάνος δεν χρειάζεται την ΑΕΚ. Δεν πρόκειται, δηλαδή, γύρω από αυτή τη διαιτησία να χτιστεί μια ολόκληρη καριέρα. Όπως συνέβαινε κάποτε. Δεν υπάρχει πια κάποιο "στέκι" που να φτιάχνει διαιτητές. Το τελευταίο διάστημα όποιος έκανε λάθος, ανεξάρτητα με το ποιος ήταν ο ευνοημένος ή ο αδικημένος, το πλήρωσε. Πιθανότατα το ίδιο θα γίνει τώρα και με τον Θάνο. Ίσως και για τον Τζήλο για το Ατρόμητος - ΠΑΟΚ. Όποιος θέλει να το καταλάβει, η διαφορά της μίας εποχής με την άλλη είναι τεράστια.

Η ΑΕΚ παίρνει ένα πρωτάθλημα που αξίζει και το παίρνει σε ένα περιβάλλον που δεν της αξίζει. Για αυτή της την προσπάθεια, που όλα δείχνουν ότι θα φέρει τον τίτλο μετά από 24 χρόνια, θα ήθελε προφανώς διαφορετικές συνθήκες. Όχι την απειλή Grexit, τις φωνές για τις δικαστικές υποθέσεις, εφέσεις και διαιτητικά δικαστήρια. Σε όλο αυτό το θόρυβο, λοιπόν, δεν χρειάζεται να έχει κλειστά αυτιά. Απλώς να έχει φωνή.

Για να φωνάξει ότι:

Παίρνει ένα πρωτάθλημα στο οποίο ήταν στην πρώτη θέση τις περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη ομάδα, τις περισσότερες από αυτές μόνη της.

Παίρνει ένα πρωτάθλημα χωρίς να έχει χάσει κανένα ντέρμπι και αυτό της Τούμπας, ακόμη και αν το είχε χάσει, που δεν το έχασε, θα το είχε χάσει σε αγωνιστικό επίπεδο άδικα.

Στη διαδρομή της "μεγάλωσε" τους ποδοοσφαιριστές της και αυτό δεν το λέει η ίδια, το λέει για παράδειγμα ο Ομοσπονδιακός προπονητής, που τους καλεί στην Εθνική. Το λένε και κάποιες ξένες ομάδες, που θέλουν να τους κάνουν δικούς τους.

Άντεξε στις πολλές ατυχίες, ποιος περίμενε ότι θα φτάσει μέχρι εδώ, όταν μέσα σε λίγες ημέρες έχανε Μάνταλο και Γιόχανσον.

Άντεξε και σε τρεις διοργανώσεις, δείχνοντας ότι αυτά που λέεμ για καρπούζια και μασχάλες, όταν έχεις πραγματικά καλή ομάδα, είναι μάλλον μπούρδες...

Άντεξε και στην εσωστρέφεια κυρίως μετά τις ισοπαλίες με Απόλλωνα και Λάρισα. Όταν, λοιπόν, όλοι την είχαν τελειωμένη, εκείνη πήγει και νίκησε στο Καραϊσκάκη.

Άντεξε και να μην ανεβάζει τους τόνους, όταν όλα τριγύρω της θύμιζαν "πολεμικό" περιβάλλον. Το τελευταίο μάλιστα, αποδείθηκε καθοριστικό.

Να τα ξαναπεί; Ναι. Πολλές φορές ακόμη. Διότι είναι η ποδοσφαιρική της αλήθεια και χρειαζόμαστε λίγο περισσότερο ποδόσφαιρο στις ημέρες μας. Επίσης είναι μια αλήθεια που δεν έχει 2-3 όψεις, όπως τα... οφσάιντ, οι δικαστικές αποφάσεις, το πρωτοβάθμιο όργανο και η εφέσεων.

Η αλήθεια είναι μία σε αυτή την περίπτωση. Και είναι μία αλήθεια που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Ας τα φωνάξει όλα αυτά, ποιος ξέρει μπορεί κάποια στιγμή και να καλύψει τον θόρυβο...

Όσο για τα υπόλοιπα, δύο πραγματάκια. Πρώτον, το αν είδαν οι παίκτες της ΑΕΚ το όπλο, είναι αδιάφορο από τη στιγμή που το είδε ο δικαστής. Δεύτερον, αν ο Ιβάν Σαββίδης δεν είχε μπει με όπλο στον αγωνιστικό χώρο, πιθανότατα τώρα ο ΠΑΟΚ θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα. Μια και γίνεται κουβέντα για ευθύνες δηλαδή...